Onderzoek naar myositis omvat vrijwel altijd een bloedonderzoek. De bepaling van de hoeveelheid serum creatine kinase (sCK) in het bloed is vrij eenvoudig, vaak toegepast en belangrijk. Het enzym (sCK) speelt een rol in de energievoorziening van de spier en grote hoeveelheden in het bloed duidt over het algemeen op een spierziekte (beschadiging van de spiervezels) Aanhoudende en/of abnormale stijging van sCK-activiteit wijst doorgaans op activiteit van het ziekteproces.

Bij ongeveer 20% van de patiënten met DM of PM worden autoantilichamen gevonden die min of meer specifiek zijn voor myositis. MSAs (myositis specifieke autoantilichamen) komen hoofdzakelijk voor bij DM en PM. De aanwezigheid van deze myositis specifieke autoantilichamen pleit dus sterk voor myositis.

Meten van de spierkracht (zwakte) waarbij wordt gekeken naar de kracht die maximaal kan worden geleverd. Volgens vastgestelde normen worden waarden toegedeeld aan verschillende inspanningen.

Onderzoek van een biopt vergt een kleine ingreep waar vrijwel geen bezwaren aan zijn verbonden. Er wordt een monster van het weefsel genomen en onder de microscoop wordt onderzocht. Reeds in de jaren zestig heeft men vastgesteld dat DM voornamelijk een afwijking aan het bloedvat is en dat de afwijkingen aan het eigenlijke spierweefsel geheel of grotendeels het gevolg zijn van ischemie (zuurstoftekort in een bepaald deel van het lichaam doordat de bloedtoevoer verminderd is). De pathologie van het spierweefsel bij DM heeft kenmerkende aspecten, waardoor pathologisch onderzoek van spierweefsel een bijdrage kan leveren aan de diagnose, waarbij DM doorgaans onderscheiden kan worden van andere vormen van myositis. Een spierbiopt dient bij voorkeur te worden genomen uit een aangedane, maar niet ernstig verzwakte en atrofische spier.

Elektromyografisch onderzoek verschaft duidelijkheid over de werking van een spier en kan de diagnose ondersteunen. Bij de meeste patiënten met DM toont een myopathisch beeld.

Bij het stellen van de diagnose bij JDM worden zogenoemde invasieve onderzoeken (EMG, biopsieën) helaas vaak vermeden. Dit terwijl de meest kenmerkende afwijkingen bij kinderen duidelijker te zien zijn en frequenter voorkomen dan bij volwassenen. Vooral wanneer de huidafwijkingen niet voldoende overtuigend zijn voor het stellen van de diagnose is het nemen van een spierbiopt gerechtvaardigd.

MRI - scans kunnen veranderingen in het spierweefsel aantonen en zodanig een nuttig aanvullend onderzoek zijn. Wanneer de spierbiopt geen of onvoldoende afwijkingen voor de diagnose toont, kan bij blijvende verdenking op DM bijdragen tot de plaatsbepaling van een tweede biopsie. Door MRI onderzoek kan vervetting van een spier tonen, waardoor spierschade kan worden vastgesteld.

Oedeem van de huid, van onderhuids weefsel en van spierweefsel is bij een hoog percentage van JDM patiënten aanwezig en kan door middel van STIR-MRI worden vastgesteld.

Meestal worden er bij JDM ook andere tests gedaan, zoals Elektrocardiografie (ECG) en hart echo om eventuele hartkwalen op te sporen. Daarnaast kunnen röntgenfoto of CT samen met longfunctie tests uitsluitsel geven over de longen. Röntgenfoto’s van het slikproces met gebruik van contrast vloeistof kunnen de betrokkenheid van spieren in de keel en slokdarm laten zien.

Bij volwassenen met DM gescreend op de aanwezigheid van tumoren. Onderzoeken toonden een verhoogd risico op het krijgen van kanker voor volwassen patiënten met DM, met name de eerste drie jaar na het stellen van de diagnose.

Bovenstaande informatie is een compilatie van medische informatie die op internet te vinden is. Ik heb ze slechts samengevoegd tot een begrijpbaar geheel. Zie ook Siteinfo & Disclaimer. Andere sites die nuttige informatie geven staan verzameld op de medische linkpagina. Onze persoonlijke ervaringen staan onder het kopje 'Es-Specials' te lezen.