Klopt ons hart

Verwachten. In het woordenboek omschreven als: 'op de komst of het gebeuren rekenen.' Het is natuurlijk mijn interpretatie, maar volgens mijn ervaringen koppelen veel mensen aan het 'verwachten' een blij gevoel.

In het woordenboek vind je bij 'verwachting' de omschrijving: het verwachten, hoop. Typisch eigenlijk, want het woord 'verwachting' is op zich neutraal. Zonder op de hoogte te zijn van de inhoud van iemands verwachtingen, kun je niet beoordelen hoe die verwachtingen zijn: positief of negatief.

'Hoop' heeft een zekere positieve inslag, terwijl de negatieve inslag vaak verwoord wordt door het woordje 'vrees'. Toch vind ik achter het woord 'verwachting' in het woordenboek het woordje 'hoop'. Misschien komt dit voort uit het verwachtingspatroon van de schrijver?

Last but not least, staat er nog als aanvulling op het woord verwachting: verwachtingspatroon. Dat is het 'idee over wat er zal gebeuren'. Een verwachtingspatroon wordt meestal opgebouwd uit eerdere ervaringen. Het ligt aan het belang van die ervaringen en daarnaast aan het belang van het onderwerp van je verwachtingen, in hoeverre je emoties daaraan gekoppeld worden.

Als het gaat om de verwachtingen van anderen, is het gevaar groot dat je je eigen gevoel gaat koppelen aan die 'verwachting' van een ander. Hoewel het vaak prettig is als een ander empathie voor je opbrengt, kan het heel vervelend worden wanneer niet op jouw gevoelens ingespeeld wordt, maar de ander zijn gevoelens op jou geprojecteerd heeft, met alle gevolgen van dien.

Aan het einde van het jaar, is het misschien wel eens goed om stil te staan bij onze verwachtingen. Om jezelf bewust te worden van de stuwende kracht, je motivatie. Bewustwording is immers een belangrijk aspect van deze tijd.

Wat verwachten we b.v van hulpverlening? Hulpverlening is altijd iets wat zich buiten jezelf bevindt. Wat zou je denken van hulpverwachting? Klinkt een stuk hoopvoller en een stuk minder superieur. Of hulpbenadering? Want dat beschrijft eigenlijk wat het is. Hulp kan immers op verschillende wijzen plaatsvinden.

Je zult hulp niet altijd kunnen geven. Je zult het zeker niet kunnen verlenen, hoezo lenen, hoezo ver, hoezo hulp? Je zou het wel kunnen benaderen; dichter bij brengen. Ik heb het dan over hulpverlening in de breedste zin. Dat kan een ouder zijn, die enthousiast met allerlei dingen aan komt dragen, in de verwachting dat het kind dat op prijs stelt. Maar dat kan ook zijn in de verpleging, waar 'goedbedoeld' een sigaret of een borreltje geweigerd wordt, omdat het schadelijk zou zijn voor de gezondheid, terwijl de patiënt in feite toch slechts korte tijd te leven heeft.

Als een vorm van hulpverlening je nader tot jezelf brengt, dan wordt het hulpbenadering. Hulpverlening aan jezelf. Je leent het aan een ander, om er zelf iets voor terug te krijgen. Prestige, macht of wat minder negatief, maar even egoïstisch: een goed gevoel.

Teruggrijpend op het artikel over de kinderen van onze tijd. Wat kunnen die voor hulp verwachten als hun ouders niet in kunnen zien dat niet de kinderen, maar de ouders in een transformatieproces verwikkeld zijn? Hun ouders moeten leren om zonder enige voorwaarde te stellen, liefde te geven. De kinderen laten (zoals tot nu toe altijd nog het geval is geweest) alleen maar je grenzen, je zwakheden en je kracht zien.

Hoe zit het met al die zgn. 'spirituele' ouders? Ouders, die een duidelijke spirituele weg willen bewandelen? Ze hebben vaak het gevoel dat ze zich in de jaren, waarin ze de jonge kinderen groot brengen, niet helemaal kunnen ontwikkelen. Dit staat schrijnend tegenover de onvervulde verwachting, wanneer een kindje niet blijft leven. Op een of andere wijze wordt de belangrijkste periode in het leven, de zorg voor je eigen kinderen, gezien als een periode dat je jezelf niet kunt zijn of als een periode waarin je niet het leven kunt leiden dat je zelf wilt. Alleen maar door een of ander verwrongen beeld dat we anderen en de wereld moeten helpen.

In het interview met Joop en Marleen Hogendoorn komt ook te sprake dat 'ware spiritualiteit' ook díe moeder kan zijn, die er voor zorgt dat haar kinderen op tijd hun eten en kleding krijgen, zodat ze optimaal kunnen ontwikkelen. Ik ben van mening dat, met de huidige 'Maria'-energie, dit één van de belangrijkste leerprocessen is van dit moment, nl. het 'voeden' van je eigen (innerlijke) kind.

Goethe zei 't al: "Hoe kun je jezelf leren kennen? Nooit door te denken, altijd door het doen. Tracht je plicht te doen en je zult meteen weten waar 't op aan komt."

Net als bij zwangerschap zelf. Die kun je ondergaan en voelen, zelfs als die voortijdig afgebroken wordt. Zwangerschap en ouderschap kan gezien worden als een periode om dichter bij je (innerlijke) kind te komen. Soms is zwangerschap slechts een innerlijke beleving is die zich niet manifesteert in de buitenwereld. Wat voor hulp kun je dan verwachten? En van wie?

Gelijke tred houdend met het teken van deze tijd, nl. bij jezelf blijven, trek ik de conclusie dat hulpverlening van binnen naar buiten zou moeten gaan. Daar bedoel ik mee dat je eerst je eigen omgeving in orde maakt en van daar uit rustig aan uitbreidt.

Om met een 'wijze-spreuken-kaartje' van Hans Kraak te besluiten:

Voordat je je opmaakt
om de wereld te verbeteren
ga eens 3x je eigen huis rond.